Economische recessie

Het gaat niet goed met mij. En niet alleen met mij, maar ook met veel wat met mij te maken heeft. Mijn leven van dit moment is dringend aan restauratie toe. Als ik op deze manier doorga, valt alles wat ik de afgelopen jaren had in kleine stukjes uiteen. Want luiheid, moeheid, jaloezie en gemakszucht vreten er aan.
Men zegt dat de ogen de spiegel van de ziel zijn. Als dat zo is, is het dan mogelijk dat mijn gezicht de spiegel van mijn leven is? Mijn gezicht ziet er op dit moment net zo aangevreten uit als mijn dagelijks leven. Dat is begonnen in de twee weken van internationale uitwisseling op mijn school. En sindsdien is het alleen maar erger geworden. En ik heb het vermoeden dat het pas heelt als ik mijn dagelijks leven weer ga oppoetsen.
Bepaalde elementen liggen weg te rotten op moment van schrijven. Relaties, vooral. Allereerst de relatie met mijn paard, mijn allerliefste paard. Ik kan tweehonderd keer zeggen hoe erg het me spijt dat ik zo weinig bij haar ben, maar ten eerste verstaat ze me niet en ten tweede heeft ze er niets aan. Daden zijn nodig om dit goed te maken. Dan, het net herwonnen contact met mijn lieve broer. En opnieuw, ik kan me nog zo vaak verontschuldigen voor het een of ander maar dat is niet genoeg. Ik moet er energie insteken, zoals in alles. Maar daar kom ik later op terug. Tot slot, het laatste grote ‘ding’ is de relatie met mijn vriendinnen... Dit is al de zoveelste keer dat ik ze min of meer in de steek laat. Mochten ze dit lezen zullen ze waarschijnlijk zeggen dat ze het begrijpen en dat het niet uitmaakt, maar ik weet dat het wel iets uitmaakt.
Natuurlijk zijn er nog meer elementen die lijden onder het wanbeleid dat ik over mezelf voer. Mijn ouders, de katten en de honden, mijn caravan, school. (Het feit dat ik school pas als laatste bedacht geeft goed weer hoe erg mijn schoolwerk op de achtergrond is geraakt.) Mijn caravan is trouwens een goede graadmeter voor in hoeverre ik mezelf en mijn leven in de hand heb, net als mijn gezicht dat is.
Eigenlijk lijkt het allemaal op politiek. Mijn caravan en mijn gezicht als de media en het CBS, degenen die in de gaten houden hoe het staat met een land. Mezelf vooral als premier, minister van Defensie en minister van Binnenlandse Zaken. Mijn paard, broer en vriendinnen als onmisbare buitenlandse politieke relaties. Al die ‘kleine’ dingetjes als katten, honden, ouders en school, dat is dan het volk. Wend je tot de media en het CBS, mijn caravan en mijn gezicht, en je weet hoe laat het is. Het gaat slecht met ons land. Het ‘volk’ is ontevreden en voelt zich buitengesloten en genegeerd, buitenlandse relaties lijden onder het wanbeleid en krijgen het vermoeden dat ons land niet zo’n solide investering is als het leek.
Nederland en alle andere landen hebben iets gemeenschappelijk: één heel groot probleem, namelijk geld. Er zijn genoeg plannen om het land mooier, machtiger, rijker te maken en om de burgers meer tevreden en nog gelukkiger te maken en om ondertussen de o zo belangrijke buitenlandse relaties te onderhouden. Maar er is nooit genoeg geld om al die plannen uit te voeren en dus moet er gekozen worden. Dat is in mijn land ook het geval, alleen draait het hier niet om geld maar om energie. En ook energie is schaars. Er moet genoeg tijd en moeite besteed worden aan het winnen van energie, anders raken de reserves op. De energiewinning is ondergesneeuwd geraakt bij deze regering. Tel daar bij op dat met de energie die er was precies de verkeerde plannen tot uitvoer zijn gebracht en je weet exact in welke staat ik nu ben. Volk achtergesteld, buitenlandse relaties verwaterd, media en CBS op hun achterste benen. En geen energie om de problemen op te lossen. Is dat niet wat we noemen: economische recessie?