‘Pussycat Dolls, want die zijn met meer.’
Een paar maanden geleden werd op een forum de volgende vraag gesteld: ‘Pussycat Dolls of Destiny’s Child?’ Het vlotte antwoord kwam van een mannelijk, heteroseksueel forumlid: ‘Pussycat Dolls, want die zijn met meer.’ Natuurlijk zat ik toen met een grote glimlach op m’n gezicht achter mijn PC. Maar dit antwoord geeft ook goed weer hoe zielig deze vrouwen zijn. Zij zijn namelijk de moderne vorm van de onderdrukte westerse vrouw, of beter: zij zijn de trotse voorvechtsters van het nieuwe rolmodel.
Waar westerse vrouwen vroeger met alle geweld vreselijk lange en warme kleren aangemeten kregen, worden ze er nu zo veel mogelijk uit gekeken. Het ideale plaatje? In plaats van achter het aanrecht in de keuken met een lang schort voor, bovenop de bar met (als het dan echt moet) een kledingstuk aan dat soms nog ‘rokje’ genoemd kan worden.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben absoluut niet voor terugkeren naar die ‘oude vertrouwde tijd’. Vroeger was niet alles beter. Ik kan me er bijvoorbeeld erg kwaad om maken als mensen (vaak mannen) er alleen al van uit gaan dat het de vrouwen zijn die de keukens uitzoeken en laten installeren. Ik ben van mening dat er in verhouding net zo weinig particulieren (m/v) zijn met de kennis om een moderne keuken te kunnen installeren, als dat er mannen zijn die zich niet willen bemoeien met het uitzoeken ervan.
Daarom vind ik het zo erg dat veel vrouwen zich weer in een rolmodel laten drukken, en dat terwijl we nog niet eens helemaal van het oude af zijn. Ze meten zich aan een ideaal van weinig kleren en veel make-up. Girlbands als Pussycat Dolls (what’s in a name) en Destiny’s Child zijn geen groepjes kunstenaars, muzikanten of überhaupt zangeressen. Ze zijn de vertegenwoordigers van de nieuwe editie dames van lichte zeden, deluxe wel te verstaan.
Gelukkig maar dat ze zelf niet doorhebben dat ze waar de Dolle Mina’s voor streden, namelijk de beschikking over hun eigen lichaam, maar al te graag weer inleveren. Die kennis zou hun zorgvuldig opgebouwde luchtkastelen alleen maar afbreken en dat is natuurlijk nergens voor nodig. De toename van het aantal groepsverkrachtingen en de afname van het respect voor vrouwen staan natuurlijk niet in verhouding met hun persoonlijk geluk.
Een paar maanden geleden werd op een forum de volgende vraag gesteld: ‘Pussycat Dolls of Destiny’s Child?’ Het vlotte antwoord kwam van een mannelijk, heteroseksueel forumlid: ‘Pussycat Dolls, want die zijn met meer.’ Natuurlijk zat ik toen met een grote glimlach op m’n gezicht achter mijn PC. Maar dit antwoord geeft ook goed weer hoe zielig deze vrouwen zijn. Zij zijn namelijk de moderne vorm van de onderdrukte westerse vrouw, of beter: zij zijn de trotse voorvechtsters van het nieuwe rolmodel.
Waar westerse vrouwen vroeger met alle geweld vreselijk lange en warme kleren aangemeten kregen, worden ze er nu zo veel mogelijk uit gekeken. Het ideale plaatje? In plaats van achter het aanrecht in de keuken met een lang schort voor, bovenop de bar met (als het dan echt moet) een kledingstuk aan dat soms nog ‘rokje’ genoemd kan worden.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben absoluut niet voor terugkeren naar die ‘oude vertrouwde tijd’. Vroeger was niet alles beter. Ik kan me er bijvoorbeeld erg kwaad om maken als mensen (vaak mannen) er alleen al van uit gaan dat het de vrouwen zijn die de keukens uitzoeken en laten installeren. Ik ben van mening dat er in verhouding net zo weinig particulieren (m/v) zijn met de kennis om een moderne keuken te kunnen installeren, als dat er mannen zijn die zich niet willen bemoeien met het uitzoeken ervan.
Daarom vind ik het zo erg dat veel vrouwen zich weer in een rolmodel laten drukken, en dat terwijl we nog niet eens helemaal van het oude af zijn. Ze meten zich aan een ideaal van weinig kleren en veel make-up. Girlbands als Pussycat Dolls (what’s in a name) en Destiny’s Child zijn geen groepjes kunstenaars, muzikanten of überhaupt zangeressen. Ze zijn de vertegenwoordigers van de nieuwe editie dames van lichte zeden, deluxe wel te verstaan.
Gelukkig maar dat ze zelf niet doorhebben dat ze waar de Dolle Mina’s voor streden, namelijk de beschikking over hun eigen lichaam, maar al te graag weer inleveren. Die kennis zou hun zorgvuldig opgebouwde luchtkastelen alleen maar afbreken en dat is natuurlijk nergens voor nodig. De toename van het aantal groepsverkrachtingen en de afname van het respect voor vrouwen staan natuurlijk niet in verhouding met hun persoonlijk geluk.
Ik zou kunnen afsluiten met de giftige opmerkingen dat alle nummers van de Pussycat Dolls, Destiny’s Child en dat soort bandjes hetzelfde klinken, dat menigeen graag eens een nummertje zou willen maken met één of meer van de dames (maakt niet uit wie) en dat het niet te horen zou zijn als er maar drie in plaats van zes ‘poesjes’ zouden mauwen, maar dat is helemaal niet nodig. Bovendien zouden jullie kunnen gaan denken dat ik jaloers ben op hun verleidelijke, volle botoxlippen, hun mooie smokey make-up ogen, hun zwoele, gemanipuleerde stemmen en het feit dat ze alle zevenentwintig sterk op elkaar lijken. Of dat ik jaloers ben op hun succes, dat vooral te danken is aan hun talent om alles wat ze doen onderhuids in verband te brengen met seks. Voor de duidelijkheid: nee, niet echt.
1 opmerking:
Hey,
Da's pas klare taal.:) Je hebt natuurlijk gelijk dat bij de dames in kwestie seksualiteit een belangrijk deel is van hun imago. Aan de andere kant moet een vrouw vrij kunnen kiezen wat ze aantrekt. Niet alle vrouwen zullen hun kledingkeuze als onderdrukkend ervaren maar als vrije keuze. Dat gezegd hebbende, mag 't af en toe inderdaad wel wat minder. Al dat bloot op straat leidt wel af.
Een reactie posten